19 juli 2007
Na de tweede ivf behandeling zijn we eindelijk zwanger. Wel heel erg op gehoopt maar eigenlijk niet meer verwacht. We kunnen ons geluk niet op! Ik bel het ziekenhuis (UMC) op om het goede nieuws door te geven en om een afspraak te maken voor een echo. Omdat de vorige zwangerschap na acht weken geëindigd is in een miskraam mogen we al met week zeven komen.
7 augustus 2007 (7 weken zwanger)
We zitten in de wachtkamer van het ziekenhuis en zijn behoorlijk gespannen. Er zijn twee embryo’s teruggeplaatst. Zouden er één of twee zijn blijven zitten? Aan de wand hangen allemaal geboortekaartjes van ivf kindjes. Om de tijd te doden gaan we die maar eens bekijken. Aan de zijkant, een beetje apart van alle andere, hangt een kaartje. Er is een meisje geboren met de naam Olivia. We vallen als een blok voor die naam. We spreken af dat als het een meisje wordt, we haar Olivia noemen.
Even later zien we op het echoapparaat een klein tuinboontje, met een kloppend hartje. YESS!!! De kans op een miskraam is aanzienlijk kleiner geworden. We spreken met de arts af om met negen weken terug te komen voor nog een echo. Zwevend verlaten we, met echofoto’s, het ziekenhuis. De uitgerekende datum is 23 maart 2008.
22 augustus 2007 (9 weken zwanger)
Ook deze echo laat een kloppend hartje zien. Ons tuinboontje is gegroeid en ligt keurig op schema. De gynaecoloog zegt dat ik op zoek mag gaan naar een verloskundige, ik hoef in het ziekenhuis niet meer terug te komen. De kans dat het nu nog fout gaat is minimaal, zegt hij. We zijn ontzettend blij! Uit de medische molen en gewoon als elke normale zwangere vrouw naar de verloskundige. Wederom zweven we het ziekenhuis uit. Vanaf dit moment kan ik echt gaan genieten van het zwanger zijn. We zijn de twee gelukkigste mensen op deze aardbol.  Een paar dagen later gaan we op vakantie naar Italië. Tijdens de vakantie slaat de misselijkheid en vermoeidheid behoorlijk toe. Dat vinden we helemaal niet erg, we krijgen immers een baby! Als we straks weer gaan werken ben ik twaalf weken zwanger en kunnen we het eindelijk aan de grote klok hangen. We verheugen ons er al op …
12 september 2007 (12 weken zwanger)
Onze eerste afspraak bij de verloskundige. Het is een jonge praktijk van drie verloskundigen. Deze eerste keer maken we kennis met Margriet, een pittige vrouw. Daar houd ik wel van, zij zal de boel vast wel goed in de gaten houden. Na een hoop vragen beantwoord te hebben wordt mijn bloeddruk gemeten en dan….eindelijk kunnen we het hartje horen. Marcel zet grote ogen op van verbazing en begint te stralen. Wat een prachtig geluid is dat hartje van onze baby! Als we buiten staan begin ik ineens vreselijk te bibberen. Ik kijk naar het glunderende gezicht van Marcel en besef dat het nu toch echt gaat gebeuren, we worden ouders!!! Ben nog veel misselijk maar verder voel ik me prima.
 19 september 2007 (13 weken zwanger)
Vandaag hebben we een afspraak op het prenatale spreekuur van het UMC. I.v.m. mijn leeftijd, 40 jaar, hebben we meer kans op een kindje met aangeboren afwijkingen. Eerst wordt er een echo gemaakt om te kijken of de baby goed gegroeid is. De echografist heeft de grootste moeite om de baby op te meten aangezien de hij/zij niet stil wil blijven liggen. Lekker draaien en rondspartelen is veel leuker! Marcel en ik lachen stiekem. Ga maar lekker je gang kleintje, des te langer kunnen we van je genieten. We kijken verwonderd en met intense blijdschap naar ons kleine grote wondertje en kunnen er maar geen genoeg van krijgen.
Tijdens het gesprek met de arts wordt ons gevoel nog maar eens bevestigd. We laten geen tests uitvoeren. Onze baby is verschrikkelijk welkom, in welke vorm dan ook!
1 oktober 2007 (15 weken zwanger)
Vandaag hebben we een afspraak bij het echobureau voor een pretecho + dvd.  Op een groot scherm kunnen we nog eens goed naar onze baby kijken. Het begint nu echt een minimensje te worden. De echoscopiste vraagt of we het geslacht van de baby willen weten. En dat willen we graag… Ondanks dat het nog te vroeg in de zwangerschap is om het helemaal zeker te weten, denkt ze een meisje te zien. Een Olivia!! Mijn vermoeden is bevestigd. Na de echo rijden we naar het centrum en kopen de eerste kleertjes, in het roze natuurlijk. We zijn vreselijk gelukkig en ik voel me goed. De misselijkheid is vrijwel verdwenen.
9 november 2007 (21 weken zwanger)
Ik ben 21 weken zwanger en vandaag gaan we naar het echobureau voor de 20 weken echo. We genieten er weer van om de baby te zien en Olivia laat nog eens duidelijk zien dat ze een meisje is. Alles blijkt goed te zijn met haar, alles zit erop en eraan. We kunnen ons geluk niet op! Dat moet natuurlijk weer gevierd worden met de aankoop van roze babykleertjes. Ik voel me supergoed.
Marcel komt met het idee om haar als tweede naam Valentina te geven. Vernoemd naar mijn vader, Valentino Malloggi. Ik had heel stiekem die naam ook al voor haar in gedachten. Wat zal mijn vader trots zijn!!
1 februari 2008 (32 weken zwanger)
De echoscopiste zag bij de 20 weken echo dat de placenta dicht bij de uitgang lag. Daarom wordt er vandaag nog even gekeken of deze opgeschoven is. Dat is gelukkig zo. De placenta is keurig omhoog gegroeid. Met Olivia is alles goed, ze laat nogmaals zien dat ze toch echt een meisje is en nu zien wij het ook op de echo. Nog acht weekjes en dan zien we elkaar! Behalve de gebruikelijke kwaaltjes die elke zwangere vrouw heeft voel ik me goed.
13 februari (34 weken zwanger)
Het is eindelijk zover, vandaag ga ik met zwangerschapsverlof! Het werken werd al een paar weekjes zwaarder dus ik kijk er naar uit om eens lekker uit te rusten. Het is een echte feestdag. Ik word vreselijk verwend door mijn collega’s en ga aan het einde van de dag beladen met cadeaus naar huis. De babykamer is gereed. Marcel heeft erg zijn best gedaan, het is erg mooi geworden! Ik moet alleen de kleertjes nog wassen maar daar heb ik nog ruim de tijd voor. Nog 6 weken om van de zwangerschap genieten. We kijken heel erg uit naar de komst van Olivia. Hoe zal ze eruit zien? Lijkt ze op mij of op Marcel? Het zal in ieder geval een pittig dametje worden, gezien het getrappel in mijn buik.
23 maart 2008 (40 weken zwanger)
Vannacht is ons kleine meisje, waar we al zo veel van houden, naar de sterrenhemel gevlogen ...
19 mei 2008
Ik kijk terug op een hele fijne en bijzonder zwangerschap. In de wetenschap dat het onze eerste en tevens laatste zwangerschap zou zijn hebben Marcel en ik er elke seconde van genoten. Het gevoel om onze Olivia in mijn buik te voelen bewegen zal ik altijd koesteren. We hebben het negen maanden lang heel erg gezellig gehad met zijn tweetjes. En ondanks dat Olivia niet bij ons kan zijn, vormen we met zijn drietjes wél een gezinnetje en dat kan niemand ons afnemen.
| 
